As abellas para Chus Pato

Foto: Álvaro Negro

Lembranza

Na horta, ao fondo, achegada ao muro estaba a colmea. Era unha caixa de madeira, ao seu redor revoaban as abellas

A horta érao sementada de patacas, nós xantabamos daquelas patacas

O meu corpo, a miña mente de meniña apenas eran quen de inventar o espazo, case sempre en penumbra do almacén e a luz rotunda da horta

Era o avó quen criaba as abellas. A min acostumáronme a non me achegar, a dar a volta, a evitar o enxame

Na bóveda, no padal

(iso nos aprende Píndaro)

que a un poeta médralle unha extrema no ceo da boca

un trobo de mel

Elas

as abellas danzan nesa extrema

entre o doméstico e o salvaxe

nun raio de luz

Era o avó quen criaba o mel. Meu pai almorzábao. Meu pai tiña unha cicatriz no ventre, combatera no Ebro