As abellas para María do Cebreiro

O revés dos xeonllos

Meu irmán e mais eu estabamos sentados nunha tumbona

azul que as veciñas puxeran á porta da casa.

Nunca lle tiven medo á danza das abellas e cando as vin

voar non me apartei. Non lembro a dor pero lembro a

sorpresa. Foi a sorpresa e non a picadura o que me doeu.

A marca viviu días detrás dos meus xeonllos. (Os xeonllos

engurrados teñen un revés suave que non sabemos

nomear, pero tampouco estraño esa palabra: as cousas

séntense máis nos lugares sen nome).

Foi o mesmo verán no que as veciñas loitaban contra as

nosas verrugas. Saíannos nos dedos e nos beizos, como

unha praga que ningunha persoa podía combater. Miña nai

e miña tía confiaban nunha planta de flores amarelas que

colliamos nos muros, e refregabamos o corpo contra elas

como se esmagásemos laranxas. Nós confiábamos en miña

nai e en miña tía, pero as veciñas preferían os seus

segredos.

Unha tarde as mulleres puxéronnos a camiñar cunha bolsa

de sal polo camiño. Algo –non sei o que- tiñamos que dicir

ou que facer para que aquel meigallo funcionase. A

picadura da abella marchou antes que as verrugas, pero a

sensación de misterio quedou para sempre sobrevoando o

verán, coa as flores amarelas, os ritos das veciñas que

tentaban deter as erupcións dos nenos, o sobresalto ante

todo o que a vida dispara sobre nós.