As abellas para Anxo Angueira

A abella abre os ollos

desde o fondo do pouso

e sorrí desde a cova

hai un burato escuro

na alta pedra da casa

á beira das fiestras

escuro coma tódolos buratos

a abella abre os ollos

coma a vaca é a abella

e porco e can e pitas

é un río de mel

ó que lle falta un nome

que nunca estiña nunca

perdido para sempre

o sorriso da abella

abre os ollos a abella

no cuarto das lacenas

prós que non teñen ollos

a noite, a escuridade, o abismo, o nada

e canta e danza copras

coas súas mans deformes

enxamiadas de fouces

coma un arco da vella

revíralle a pedra

a abella os ollos abre

tírame please do norte

e tamén da travesía

estou ben estou ben

o zunido da abella

barullo da memoria

os ollos abre a abella

e o enxamio continúa

endexamais.